სიზმარში ნაპოვნი ბედნიერება - 12 ივნისში 2011 - მოდის ტენდენცია ინტერნეტ სივრცეში

ჩავიძირე ლურჯ თვალებში. ცურვა არ ვიცოდი, ხოდა ხმა გავიგონე. ნუ გეშინია, არ ჩაიძირები, გაცურეო. მეც შევასრულე უცნობის ბრძანება და მართლაც გამომივიდა. ახლა აღარ ვიძირები, ვცურავ და მსიამოვნებს. ხო, ისე აქედან მზესაც ვხედავ, თვითონაც მხედავს და მწვავს, ნუ ხარ ჩემზე ლამაზიო.
სიმართლე რომ ვთქვა, მარტო ცურვა არ მსიამოვნებს. დავუღიტინებ, იქნებ ისიც ჩამოვიტყუო. უი :>, ცურვა არც მას სცოდნია. რას მიშვრები, არ დამღუპოვო, მეუბნება. რა სასაცილოა და თან საყვარელი. მგონი დროა დაველაპარაკო.
-გამარჯობა.
დაბნეული იყურება, შემდეგ კი მე მამჩნევს.
-გაგიმარჯოს. მანდ რას აკეთებ?
თავის თვალებზე მიმითითებს.
-ცურვას ვსწავლობ. სრული სერიოზულობით ვუპასუზე. აშკარად გაუკვირდა.
-იცი, გასართობად არ მცალია.
-მე არ ვერთობი. მომწონს შენი თვალები. ლურჯია, წყნარი, ბრწყინავს, მზეც ჩანს.
-მართლა მოგწონს?
-კი ნამდვილად. ვაი, ეს რა არს?
-ეს? არ ვიცი, ალბათ ცრემლი.
და მე დავინახე როგორ აღელდა ზღვა. ტალღამ გადამიარა და მეც მარილიანი წყლით ამევსო პირი, თუმცა ეს უფრო თბილი იყო, ვიდრე ოდესმე.
-მე შენი სახელიც არ ვიცი, შენ კი უკვე ნახე როგორ ვტირი.
-მე აკვა მქვია.
-აკვა? ლამაზი სახელია.
-კი, მამამ დამარქვა, აკვა მარინი.
-მომწონს შენთან საუბარი, თუმცა ალბათ დროა წახვიდე.
-არ..
მან თვალზე ხელი მოისვა და მეც ისევ ცივ, მარილიან ზღვაში აღმოვჩნდი.
ალბათ ჰგონია სამუდამოდ მომიშორა, თუმცა ხვალ ისევ გავცურავ მის თვალებში.
მთელი ღამე მოუსვენრად გავატარე. თითქმის არ მძინებია. ამიტომ მზეს დავასწარი და პირველმა შევხედე დედამიწას. აი გაბრაზებული სხივიც გამოჩნდა. ბრაზობს მზე, ალბათ ისევ ჩემზე.
დრო გადის, ის კი არ ჩანს. დღე იწურება, მზეც მიდის და ამაყად მიყურებს. ნუთუ მართლა ვეღარასდროს ვნახავ? ნაპირზე არავინ ჩანს და მეც გადავწყვიტე ტალრებს გავყვე. თუმცა, მოიცა.. ის გამოჩნდა. რა ბედნიერი ვარ. სწრაფი ნაბიჯით მოდის. ტალღებს შეერწყა და მეც ჰოპ..და მის თვალებში ვარ.
დამინახა.
-გამარჯობა აკვა.
-გაგიმარჯოს ...
-მილიმი, მილიმი მქვია.
-მი-ლი-მი.. არაფერი მითქვამს, მაგრამ მიხვდა რომ არ მომეწონა.
-არ მოგწონს, ხომ? გეტანხმები, ცივია. ჩემი ცხოვრებაც ძალიან ჰგავს ჩემს სახელს, ისიც ცივია და უსიცოცხლო.
-მილიმ, რატომ ტიროდი?
გამიღიმა -არ ვიცი, ალბათ იმიტომ რომ ბედნიერი არ ვარ.
-ბედნიერი? როგორ მივხვდე, რომ ბედნიერი ვარ?
-როცა ყველაფერი გიხარია, იცინი, გვერდით საყვარელი ადამიანები გყავს და სიხარულს განიცდი ესეიგი ბედნიერი ხარ.
-ანუ, მე ბედნიერი ვარ.
იცინის. -რა საყვარელი ხარ.
-მართლა? მაშინ დარჩი ჩემთან და შენც ბედნიერი იქნები.
-არ მოგბეზრდები?
-არა, მსიამოვნებს შენთან ყოფნა.
-კარგი, მაგრამ იცოდე, სამყარო ცემი თვალებით არც ისეთი ლამაზი ჩანს, როგორც გგონია.
-მე ყველაფრისთვის მზად ვარ, მილიმ.
შემდეგ ყველაფერი შეიცვალა. სამყარომართლაც არ აღმოჩნდა ისეთი ლამაზი და კეთილი როგორც მეგონა. ჩემი ცხოვრება შეიცვალა. ახლა უფრო ხშირად იცინოდა, თვალებიც უბრწყინავდა და როგორც თვითონ ამბობდა ბედნიერი იყო. თუმცა ხანდახან ვხედავდი როგორ ტიროდა. მილიმს წარსულზე საუბარი არ სურდა და მეც ჩუმად ვიყავი.
ბოლოს ყველაფერი შეიცვალა. მილიმი მართლაც ბედნიერი იყო.
-აკვა, შენ მე შემცვალე. მე ახლა ისეთივე ბედნიერი ვარ, როგორც შენ.
-მიხარია, მილიმ.
-იცი აკვა, მინდა მთელი ცხოვრება ჩემთან იყო, აქ ჩემს თვალებში.
-ეს მეც მინდა მილიმ, მაგრამ არ შემიძლია. დროა ზღვას დავუბრუნდე. მე შენს მოგონებებში დავრჩები.
-კი მაგრამ აკვა. მე არ მინდა რომ წახვიდე.
-ეს გარდაუვალია მილიმ. თუ მართლა ასე გიყვარვარ, პირობა მომეცი, რომ აღარ შეიცვლები. ასეთი ბედნიერი იყავი. მე ეს უფრო გამიხარდება.
-კარგია აკვა, გპირდები.
-მილიმ...
ეს რა ხდება? ვირაც იძახის, მილიმ, მილიმ ჯერ არ გაიღვიძო.
გაიღვიძა, ვერ ხვდება რომ ეს მხოლოდ სიზმარი იყო, თუმცა ვიცი პირობას შეასრულებს და ისეთივე ბედნიერი იქნება როგორც სიზმარში. მე კი ზღვას დავუბრუნდები. ვინ იცის, იქნებ კიდევ ვნახო, ან სხვას დასჭირდეს დახმარება. მანამდე კი, მშვიდობით...