"ია”-ს


ღამე უჩვეულო,ღამე შფოთიანი.
ფერთა მოზაიკა,ბნელში გახვეული.
მოსჩანს სევდიანი მწუხრის მინაზება.
ცაზე ვარსკვლავები,მთვარე გალეული.

რაღაც შორეული, სულში აღმოცენდა.
უფრო სევდიანი,ვიდრე მწუხარება.
თითქოს შეითვისა გულმა ყოველივე,
სულის მარტოობა,ღამის მდუმარება.

ვიცი საამისოდ ბევრჯერ დავფირდები,
იქნებ უთქმელობა სჯობდა გამჟღავნებას?
მაგრამ ამნაირი ჯანყი,აგონოა,
სულის ესოდენი ძალით ახირება!..

ვიცი,დამიმონებს აღარ მომეშვება.
თუკი მორჩილებით თავი დავუხარე.
ასე უღმერთობით,ასე უნუგეშოდ,
გული – გულიანად, ვეღარ გავახარე.

სულში ბობოქრობა იწყეს დემონებმა.
ჩემი ასპარეზი უგზო ტრამალია…
ფიქრით დამძიმებულს,ღვინოც აღარ მინდა,
ზოგჯერ მარტოობა ჩემი წამალია.

რა ვქნა? – უშენობით აღარ გამეძლება,
ფიქრი უსაშველო, ვეღარ მოვიშორე.
იქნებ შენ ისა ხარ,ვინაც სიყვარულით,
უნდა დაარღვიო ჩემი სიმარტოვე?!

***


იქ, სადაც მთებია და ვრცელი მინდვრები
თამამად ყაყაჩოს საკინძეს იხსნიან,
ზაფხულის თაკარა მზეს მივეგებები,
რიჟრაჟზე დავხვდები მზეს, ოქროსსხივიანს…
და მერე ლექსებით დილას მოგილოცავ,
ოთახში მძინარეს, ჯერ კიდევ სიზმრიანს..

საბრალო მგზავრი ვარ


სისხლისფერ ოცნებებს შევეშვი,დამთავრდა
შემძულდა ნატანჯი თვეები წინ როა,
ტრიალებს უმიზნოდ ეს ბედის ბორბალი
ეს მერემდენეჯერ წყეული ზიროა.

ასფალტზე დაგდებულ ნაბიჯებს მივყვები
ეს შენი თვალები არ მიმზერს,მაბრაზებს
მომწყურდი,გინატრე,დამწყევლა ცდუნებამ
დახრჩობის პირამდე ვიოკებ ნაფაზებს.

შუა გაზაფხულს ვიცეკვებ ნუშებთან,
ვილოცებ ალუჩის პატარა კვირტებით
თავსხმა წვიმაში ვარსკვლავებს აგინთებ
ჩვენ ამ სამყაროს ძალიან ვჭირდებით.

ნესტიან დუქანში უკრავენ როიალს
ღვინოში დავახრჩვე სევდა და დარდები,
ასე ნუ მიმზერთ,საბრალო მგზავრი ვარ
ამ ჭიქას დავცლი და დაღლილი ავდგები.

გარიყულივით დავდივარ მარტო ვარ
ჯოჯოხეთს ვნატრულობ,მათხოვეთ ბებუთი,
ადგილი ვერ ვნახე მე ამ ცხოვრებაში,
სიყვარულს ვეღარ ვგრძნობ რამდენიც მეკუთვნის.

ნ.კვესელავა

* * *


დაიგვიანა ზაფხულის სითბომ,
დაიგვიანონ იქნებ წვიმებმაც.
ჟღერენ გრძნობანი. არა ჩვენს შორის
სასიყვარულოდ გაბმულ სიმებად. . .

მხიბლავს ვაჟების თან მდევი მზერა,
მართობს ქალების ყმაწვილქალობა,
თვალი შენს თვალებს თუ ჩააშტერდა,
უნდა ჩათვალო ალბად წყალობად.

მოვა, მერწმუნე, ის მაიმც მოვა,
ყვავილებიან, ფრიალა კაბით.
მოვა იმედით, თვალთა ციმციმით
ხუჭუჭი თმით და ნაძერწ ნიკაპით.

შენკი დახვდები ყვავილთა კონით
სიყვარულიან, თამამი მზერით.
შენ გაოცება გეტყობა მგონი,
ის მოგოგმანებს ვითარცა მწყერი.

ცა კი იისფერს ასხივებს წამებს
დაგნათით თავზე სხივთა კულული
თვალი ვერ ამჩნევს მის მეტს სხვა რამეს
დღეა გრძნობებით ჩამობურული.

ის მოდის ! . . მოდის ! . . შენც წინ მიიწევ,
ღრუბელნი თქვენ ფეხთ ქვეშ ეგებებიან
და ანთებული თქვენი თვალები
ერთ–ურთს მახვილად ეგებებიან.

და მე ამ სურათს შორიდან ვუმზერ,
სხივ–ჩრდილიანი მგზავრის იერით,
სალოცავ გრძნობას ლექსებით ვუმღერ,
ტრფობის ლოცვაა, ყოვლად ძლიერი.

მოვა ზაფხულის ნანატრი სითბო,
იქნებ დასრულდეს ტანჯვა–წვალება,
ფიქრი ამაზე იმედებს მითბობს
და ვუმზერ ამინდს, ასე ცვალებადს.

04. 06. 09
თამუნა მამადაშვილი

მსმენელი ერთი



იყო საღამო… ერთი კაცისგან შემდგარი ბენდი,
ცაზე არ ჩანდა არც ვარსკვლავი, არც რომანტიკა,
მსმენელი ერთი, არც მოხუცი, არც ახალბედი
და უცხო ხმების უსასრულო, ღრმა დიდაქტიკა…
ასე მგონია, ირგვლივ მხოლოდ სიჩუმე ისმის,
მე ვუკრავ, მაგრამ, თითქოს ნოტებს მოედო ობი!..
მსმენელი ერთი, არც ბავშვი და არც ვიღაც მწირი…
და კვლავ სიჩუმე და სიჩუმე და სიტყვის ფობი.
მორჩა კონცერტი… რომ ჩაუწყდა ხმა ყველა ბგერას,
როცა დაღლილმა ამოვღერღე მე ბოლო ნოტი,
მსმენელი ერთი, არც წითური და არცა ქერა
ამ ეფინიზმით დაბნეული, ვით უხმოდ ჭოტი…
მე დავასრულე, ხომ ვიმღერე მარტომ დუეტი?!.
ახლა სცენაზე თავდახრილი მოველი თქვენს ტაშს…
მსმენელი ერთი შავგვრემანი, სველი უპეთი
მომიახლოვდა და სიფრთხილით აქნევდა თავს…

ავტორი: გიორგი ბოგველი

ჰაერი ცივ-ნამიანი



ჰაერი ცივ-ნამიანი,
ჩემთვის აღარ-ა დღიანი!
მას ვშორავ გულ-სევდიანი,
ვის მოლოდნა მაქვს გვიანი!
ქუფრ-ხვევით, თვალ-ცრემლიანი,
აღარა სადა ხმიანი,
თავ-მოხრით ვნახე იანი;
სხივნი ჰკლებოდეს მზიანი!

ცრემლთა ისარნი

ცრემლთა ისარნი მოსისხარნი ჩვენდა არენით
ილმენით გულნი ჭირ-ნახულნი, შეგვიწყნარენით!
უცხონი თემით სოფლის ცემით გავიგარენით,
უჭკნობნი ვარდნი ეს-გვარ დარდნი დავიბძარენით, -
არ ითქმის ენით, არცა სმენით, ეს იკმარენით!

როს გვაგონდებით, შევღონდებით, ლომნო ყმა-ძმანო,
თან-ზრდილნო სწორნო, განაშორნო, საყვარლად კმანო!
ვა კიდეგანთა, აზდენ თქმათა გლოვისა ხმანო,
ატადის-კალოს, სავალალოს, სადა ხართ, თქმანო!
დაგვბერნა ქარმან დაუწყნარმან, ზღვად ვიფარენით!

დაბერდა ყური, სევდის ჭური რა ჰპოვა სოფლით,
დაბინდნა თვალნი, შეუმკრთალნი, ცრემლით და ოფლით,
დადგესცა ხელნი, მარჯვედ წრფელნი, შორნი საყოფლით,
ხელმწიფე გული, ცეცხლ-დაგული, სულით გამყოფლით,
ჭირსამცა თქვენსა თუ გალხენსა, მოიხმარენით!

დავნატრი მზესა, სიამესა, დილა თქვენ გარებს,
ღამე მთოვარე, ქველ მოარე, ხასიათ გვარებს,
ცისკარ მთიები, სხვა ციები პირველ გახარებს
და მერმე ჩრდილოს სასიკვდილოს ღრუბელს დაჰფარებს!
ამ დღე-ღამითა და ჟამითა დაემწარენით!

სიზმარს ვემონვით ძილ-შეკონვით, ნუ თუმცა გნახეთ,
სახე-უსახო, საახვახო ეს განვიზრახეთ,
სხვამცა პატრონი, ანუ დრონი, ვერღა დავსახეთ,
ყარიბთა ბანი, გზის საბანი, ეკლით შევსჩმახეთ!
მოყვასთა ცრემლნი სწვიმეთ ცხელნი, მტერთ იხარენით!

შავნი შაშვნი


შავნი შაშვნი შავს გალიას შემსხდარნი,
სუფთად მხმობნი, ხმა-ყარიბად მსტვინავნი,
მრჩობლად მხედნი, მით ერთითა პირითა
მათებურად სალ გულთ ამატკინავნი, -

გაზაფხულის შემოსლვისა მხმობელნი,
ია-ვარდ-ზამბახთა მახარობელნი,
სხვა ყვავილთა და სხვა ამბავთ მთხრობელნი,
შავ-ხავედ მოსილნი, ქუფრად მბზინავნი, -

ერთი ერთის მიმდევარნი, ერთ-პირნი,
ორნი ერთის შესაპყრობლად მომბირნი,
საშიშარად შარას თვალ-შემაჭვირნი,
ხან მომკვლელ, ხან მომწყლვლელ, ხანცა მლხინავნი, -

შემოკერბით, მოდით, ვნახოთ, ვინ არნი,
ორნი ტოლნი შავ-მოსვითა მჩინარნი,
არ მოწყენით მომღერალნი, მღიმარნი,
ყარიბისა ცრემლის დამადინარნი!

მიმაგრება: